Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Chwile.djvu/115

rych oczy jej nieraz napawały się pięknem; pomimowolna też glorya talentu i sławy zdawała się unosić nad śmiałą gęstwiną ciemnych pierścieni jej włosów. Czoło, po którem myśl skupiająca się nad zadaniami życia i sztuki przeciągnęła cienką brózdę, jak nitkę z ciemnego pasma, pochylając nad czołem towarzyszki, do »śniegu w polocie« podobnem, zapytywała, mówiła, wywoływała wspomnienia miejsc i chwil, które były im wspólne. Dość długo dwa ich głosy z brzmieniem zupełnie różnem mieszały się z sobą w szybkich i nieraz jednoczesnych pytaniach i odpowiedziach, aż jeden z nich, kryształowy zwykle, teraz trochę stłumiony, przemówił:
 — Gdy miałam tu wejść, dwa razy zapytałaś głośno: czy to pan, panie Bohdanie? Kto to ten pan Bohdan, którego przyjścia oczekujesz, Janiu?
 — Pan Bohdan Olski...
 Głos kryształowy ciszej niż zwykle zapytał:
 — Ten autor?
 — Tak... Nie znasz go naturalnie.
 Chwilę trwało milczenie.
 — A ty, Janiu, znasz go zblizka?
 Artystka, w jednej ze swych posągowych postaw, uśmiechała się.
 — Czy go znam zblizka? Jest to, Cecylko — mój narzeczony!