Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Chwile.djvu/119

wiącą, ciągle pod mglistą zasłoną kamiennie zadumane.
 — Ufasz mu bardzo, Janiu?
 — O, więcej, niż sumieniu własnemu, niż rozumowi własnemu, niż całej samej sobie. Po raz pierwszy w życiu ufam tak bez granic czyjejś prawości i miłości.
 Usta, z których koralowego kielicha »wychodziły hymny uwielbienia dla wszystkiego, co istnieje«, drgnęły uśmiechem, od którego pobladł koral ich kielicha.
 — Ależ, Cecylko, znowu pobladłaś silniej! Skąd to chorowanie tobie, wiośnie? Może ci dać trochę wina?
 — Dobrze, Janiu. Daj mi trochę wina.
 Przez kilka minut pozostała samą i wtedy z serca jej, które »jak jutrzenka, nic dotąd nie wiedziało, nad jakim dniem wschodzi«, podniosła się ku oczom łkająca fala łez; ale mocno przyciśnięte powiekami oczy, zwycięsko zwróciły ją sercu, po którem rozlała się, jak mętny opar ziemski po błękitnem niebie. Wkrótce obok pudełka z cukierkami stał na stoliczku kieliszek z blado-złotym płynem, a dwie kobiety na otomanie, pełnej poduszek, rozmawiały znowu.
 — Muszę ci opowiedzieć, jak się to stało. Znaliśmy się już może od tygodnia, gdy raz spotkałam go wypadkiem na ulicy i dalej poszliśmy już razem. Ja szłam po sprawunki malar-