Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Chwile.djvu/218

 — Jaki pan dobry!
 — Musiałbym być chyba niepospolicie złym, gdybym nie współczuł wielkiemu żalowi pani...
 Smutnie skinęła ręką.
 — Już teraz, to nic! Przywykłam. Życie, jak rzeka, toczy się, szumi, a my, jak listki, płyniemy na niem coraz dalej, coraz dalej od tego, co za nami zostało...
 Głos jej zadrżał znowu, oczy nabiegły łzami.
 Podchwyciłem i dokończyłem myśl jej:
 — W szumie życia milkną bóle nasze...
 — Ani zupełnie, ani na zawsze nie milkną — zaprzeczyła — powracają, odzywają się, ale w przestankach...
 Urwała; w nawpół spuszczonych jej oczach błysnęło coś nakształt ironii.
 — Człowiek jest niepospolicie marnym...
 — Sąd surowy! — zarzuciłem.
 — O samej sobie go wydaję. Prawdziwy.
 Oczy jej roziskrzyły się nagle.
 — Przecież ja byłam pewną, że jej nie przeżyję, albo przynajmniej, że moje życie będzie już zawsze tylko torturą i żałobą... A potem!
 Znowu nie dokończyła i uczyniła ręką gest pogardliwy.
 — Wpływ czasu, musu, konieczności... — zacząłem i zapytałem: czy dawno to się stało?
 — Wkrótce skończy się trzy lata... W taki piękny zimowy dzień. Słońce świeciło nad ziemią