Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Chwile.djvu/241

tunku kobiet, który i na tym balu także miał sporo przedstawicielek. Piękniejsza tylko od wielu, była jedną z wielu, kokietka hołdów niesyta, z płynącą na dnie lawą wzruszeń erotycznych. Jak mogłem choć na chwilę przypuszczać?... Wtem ujrzałem tego znajomego mego, który mię jej przedstawiał, i wnet wsunąłem mu rękę pod ramię.
 — Czy pani Celina niema tu w tem mieście starszej siostry?
 — Nic nie słyszałem o jej siostrze. Miała matkę...
 — Matkę? — wykrzyknąłem.
 — Tak, która umarła... Ale co panu jest? Co się stało?
 Stało się to, że od towarzysza, którego przed chwilą zapalczywie pod ramię pochwyciłem, teraz odskoczyłem jak oparzony i z pośpiechem takim, jakby mię kto batogiem napędził, przed panią Celiną stanąłem. Wnet też zapytała mię:
 — Pan nie tańczy?
 — Nie, pani.
 — Jak to można nie tańczyć?
 — A pani gra w winta?
 — Nie, panie.
 — Jak to można nie grać w winta?
 — Sprzeczność gustów naszych jest zupełna...
 — Ale bawimy się jednostajnie, dobrze...
 — To wszystko, czego potrzeba...