Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Chwile.djvu/262

wielkie oczy z różową u powiek obwódką zdawały się patrzeć nie widząc, pod zsuniętemi brwiami ponure i przygasłe. Bardzo powoli wstępowała na kilka schodów ganku, zlekka szeleszcząc miękką suknią, za którą z przykrym chrzęstem zaczęły się ciągnąć uschłe słomy i zmięte szmaty papieru. Ruchem zupełnie machinalnym podniosła nieco suknię i obejrzała się za siebie, przyczem wielki brylant w kolczyku rzucił snop tęczowych promieni.
 Szczupły i zwinny Mendel Szapir, z twarzą nerwową, z cicha zapytywał pocztyliona:
 — Kto to?
 Z kozła odpowiedź brzmiała:
 — Nie wiem. Zdaleka jedzie!
 — A dlaczego nie zajechaliście na pocztę?
 — Bo będzie nocować.
 Wtedy właściciel zajazdu zwrócił się do stojącej na ganku żony:
 — Ruchla! Będzie nocować!
 A Ruchla z kolei, oglądając się na kogoś będącego w sieni, zawołała:
 — Gitla! pokój gościnny zamiataj!
 Rozkaz szybko spełniono, bo przybyłą spotkała w sieni chmura kurzawy, wznosząca się z pod wielkiej miotły, energicznie poruszanej przez dziewczynę niedorosłą, chudą, śniadą, w nędznej odzieży, z ogromną kosą czarną na pochylonych plecach. Miotła, z przeraźliwym