Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Chwile.djvu/264

 Ruchla, stojąca w drzwiach otwartych, powtórzyła:
 — Aj!
 Biała, szczupła, bardzo zgrabna ręka nieznajomej, podnosząc się ku włosom, jak zielonym płomykiem błysnęła szmaragdem pierścionka.
 — Może pani potrzebuje czego? — z najsłodszym w świecie uśmiechem zapytała Ruchla.
 — Dziękuję. Nie potrzebuję niczego.
 Ruchla z eleganckim ukłonem rzekła jeszcze:
 — Może pani zaśnie troszkę. Zdaje się, że pani bardzo zmęczona.
 — Nie potrzebuję niczego — powtórzyła nieznajoma.
 Ruchla wysunęła się z pokoju, ale Gitla pozostała jeszcze. Jej czarne jak noc i jak ciężka służba zahukane oczy tkwiły ciągle w nieznajomej. Jakby ją oczarowało i do miejsca przykuło to zjawisko. Tak różne, jakby na różnych glebach zrodzone, dwie te istoty miały przecież jedno podobieństwo: gardła ściśnięte w srogich rękach losu. Obie były w różne sposoby, ale niezmiernie smutne. Po chwili z koralowych ust Gitli wyszedł chrapliwy, szorstki dźwięk:
 — Może samowar przynieść?
 Przybyła odpowiedziała:
 — Dziękuję. Nie potrzebuję niczego.
 Zdjęła przytem kapelusz, z pod którego roz-