Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Chwile.djvu/279

świata, bo na sam koniec jego, zdaje się, że już przybyłem. Lecz bagaż, który przywożę ze sobą, pełen jest gniewu, kłótni, wyrzutów...
 O gniewie i kłótni mówiąc, ruchem wytwornym wziął jej rękę i do ust przycisnął. W nizkiem pochyleniu się pięknej głowy była cześć, w długim pocałunku ust gorących — miłość. Jedną i drugą uczuła i, zwiędła w przebytej męce, rozkwitła rumieńcem i uśmiechem; lecz od nagiego załamania się linii losu drżąca jeszcze rzekła:
 — Gniew! wyrzuty! Za co?
 — Za niepokój ogromny, zawód, tęsknotę, żal...
 — Czyje?
 — Pani nie odgaduje? nie domyśla się? nie wie?
 — Domysły i odgadywanie napełniały mi tak długo wszystkie dni miesięcy i wszystkie minuty dni...
 — Mnie także... — przerwał.
 — Więc pan nie wiedział? — zapytała.
 — Wiedziałem zrana, wątpiłem wieczorem. Każda minuta przynosiła mi zapytanie: czy podobna? A druga odpowiadała raz: »to jest«, a dziesięć razy »to być nie może!«
 — Moje minuty tak samo z sobą rozmawiały...
 — Pani tak sławna!... Ja, z roju owadów zupełnie do siebie podobnych...