Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Chwile.djvu/289

 Na ziemi, na nizkim jej padole, Ruchla, która, biegając po izbie, prowadziła z mężem zawziętą kłótnię, stanęła i zaszeptała:
 — Co to jest?
 A Mendel Szapir, który w czapce przekrzywionej na głowie gotował się do przeskoczenia progu izby, stanął także i powtórzył:
 — Co to jest?
 Chwilę słuchali; potem Ruchla cicho przemówiła:
 — Pójdźmy na ganek, Mendlu; stamtąd lepiej słychać!
 O dziwy! Ruchla cicho i łagodnie przemówiła! Wyszli na ganek. Kiedy przechodzili sień prawie ciemną, u zamkniętych drzwi śpiewaczki coś zaszeleściało i do ziemi przypadło; była to Gitla, ale oni jej nie spostrzegli. Wyszli na ganek i stojąc słuchali.
 Mendel zakołysał głową.
 — To ona tak śpiewa!
 — Pięknie śpiewa! — zaszeptała Ruchla, a potem dodała:
 — Ot szczęśliwa! Takie brylanty i takie śpiewanie mieć!
 Jej grube ramiona pod brzydkim kaftanem zadrgały, w tłustej twarzy coś zadrgało; oczy podniosła w górę i zaszeptała:
 — Widzisz, Mendlu, jaki piękny księżyc?
 On już go sam zobaczył i, zawsze ruchliwy,