Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Chwile.djvu/313

tach szmer czytającego głosu milknie, natomiast kilka głosów razem wymawia:
 — Brawo! brawo! To prawda! prawda!
 Ktoś tam, za ścianami, święci tryumf podbicia dla myśli swej kilku umysłów innych. W zielonym półcieniu gabinetu rozlewa się liliowy uśmiech leśnego kwiatu, stary gobelin majaczy w rogu pokoju, jak znikające marzenie senne, z za drzwi zamkniętych dochodzi stąpanie po kobiercach i posadzce kilku par stóp męskich. Głosy rozmawiających stają się coraz bliższe i słowa, które wymawiają, wyraźniejsze.
 — Przekonał pan nas zupełnie...
 — Przedewszystkiem fundusze...
 — I odpowiednie siły!
 — Na kiedy posiedzenie?
 — Zwlekać nie trzeba!
 — Co się odwlecze, to — uciecze!
 Stanęli w pokoju przyległym; w zmieszanych głosach rozróżnić można czasem wymawiane daty, cyfry, nazwiska. Idą znowu, drzwi otwierają się i przez gabinet przechodzi kilku ludzi różnych wzrostów i różnego wieku, z twarzami bardzo ożywionemi. Na widok siostry miłosierdzia wszyscy jednomyślnie składają przed nią ukłony pełne uszanowania głębokiego, lecz bez zdziwienia, bo należą do tych, którzy na świecie tak wiele widują i tak prawie wszystko znają, że prawie nic zadziwić ich nie może.