Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Cnotliwi.djvu/022

niedosłyszalnym, ale wyraźnie gorzkim, niecierpliwym szeptem.
 W końcu podniosła opuszczoną na pierś głowę, z trudnością poprawiła się na fotelu, i słabym głosem zawołała:
 — Teklo! Teklo!
 Na wołanie to z drugiego pokoju wbiegła służąca. Chora kobieta z trudnością twarz do niej zwróciła.
 — Pójdź, zobacz przez okno czy mąż mój wraca?
 W głosie jej była przeciągłość zwyczajna u fizycznie cierpiących ludzi, ale zarazem cierpkość i ostrość tonów.
 Sługa podeszła do okna, popatrzyła przez szyby, i rzekła.
 — Nie widać!
 Chora poruszyła się niecierpliwie, usta jej zacięły się silniej jeszcze, a drżące palce zaczęły nieceirpliwiej miąć i szarpać suknię.
 Upłynął kwandrans; ogień na kominku zagasać począł, zmrok coraz gęstszy panował w pokoju.
 — Teklo! Teklo! zawołała znowu siedząca u komina kobieta. — Pójdź, zobacz przez okno czy mąż mój wraca? rzekła do wchodzącej sługi.
 Sługa spojrzała przez szyby i znowu odpowiedziała.
 — Nie widać!
 Tym razem chora rzuciła się na fotelu tak gwałtownie, jak tylko pozwalały jej na to bezwładne nogi.
 W pokoju ciemno już było zupełnie.