Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Cnotliwi.djvu/069

szaniu sprawionemu widokiem nieznajomego, wyciągnął na powitanie dłoń do nadchodzącego, a do niej zwróciwszy się, rzekł:
 — Pani zapewne nieznajomy jest pan August Przybycki, mój dobry przyjaciel.
 A zwracając się do niego, wyrzekł:
 — Panna Wanda Rodowska.
 Skłonili się sobie w milczeniu. Wanda powoli podniosła na Augusta swe szafirowe wielkie oczy, i również powoli wysunęła do niego rękę.
 — Nie znałam pana dotąd osobiście, rzekła głosem cichszym nieco niż ten którym wprzódy mówiła, ale widuję go bardzo często. Od kilku miesięcy jesteśmy bliscy sąsiedzi, dodała zwracając się do Edwarda; pan Przybycki odkąd bawi w X. mieszka naprzeciw domu w którym my mieszkamy.
 August skłonił się po raz drugi, i uścisnął końce palców ślicznej podanej mu ręki.
 — Ja także, odpowiedział, mam szczęście widywania pani codziennie stojącej w oknie lub idącej ulicą — a nawet...
 Zawahał się chwilę, i uśmiech ozdobił jego kształtne, świeże usta.
 — A nawet, dokończył, ośmielam się każdego wieczoru słuchać jej pięknej muzyki...
 Wanda spłoniła się znowu.
 — Doprawdy? odrzekła zwolna, nie wiedziałam dotąd że miewam słuchacza...