Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Cnotliwi.djvu/088

pacz. Potem ręce Augusta odpadły nagle od klawiszów — struna z jękiem pękła w pianinie.
 August długo siedział nieruchomy, z rękami obwisłemi i głową opadłą na piersi. Ciemne oczy jego nie strzelały w tej chwili iskrami, ale z pod zsuniętych brwi patrzyły nieruchomie w jeden przedmiot, niby zaklęte jękiem pękającej struny, który drżał w przestrzeni długo — długo.
 Po chwili młody mężczyzna podniósł głowę, i spojrzał na siedzącą u komina kobietę. Nie zmieniła postawy i nie odwróciła zagasłego wzroku od płomienia, a palce jej nie przestawały miąć i szarpać suknię.
 Na twarzy Augusta ukazała się znowu litość i dobroć. Zbliżył się do żony.
 — Anastazjo, rzekł, może chcesz abym ci co przeczytał?
 Nie odpowiedziała.
 Wziął ze stołu książkę, przybliżył lampę, i mimo duszącego dymu i gorąca, usiadł przed płomieniem i zaczął czytać głośno.
 Przeczytał kilka kart i spojrzał na żonę. Nie zmieniła postawy! nie odwróciła oczu od ognia, i nie przestała drżącemi palcami miąć i szarpać sukni.
 Zmęczenie ukazało się znowu na twarzy Augusta.
 — Anastazjo, — zwrócił się do niej raz jeszcze, co ci jest dzisiaj? czyś bardziej chora? może chcesz abym wezwał lekarza?
 Nie odpowiedziała.