Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Cnotliwi.djvu/089

 Tym razem brwi Augusta zsunęły się, twarz jego buchnęła na chwilę wyrazem głuchego zniecierpliwienia, oczy płomieniem zapłonęły. Nie rzekł jednak nic, tylko zacisnął zbladłe wargi i utkwił na chwilę wzrok w posadzkę.
 Potem powstał zwolna uspokojony mocą woli, i przeszedł parę razy pokój.
 Wtedy Anastazja pierwszy raz odwróciła oczy od ognia i zawołała ochrypłym głosem:
 — Teklo! Teklo!
 Weszła służąca.
 — Zatocz mój fotel do sypialnego pokoju. Chcę spać.
 Sługa fotel na kółkach potoczyła w stronę sypialni. Kościsty profil Anastazji przesunął się na tle płomienia, i raz jeszcze błysnęła na jej palcu złota obrączka ślubna.
 — Dobranoc ci Anastazjo, rzekł zbliżając się do niej August, i podając jej rękę.
 Nie podała mu swojej i nie odpowiedziała.
 Jak wczoraj w przystępie głośnych wyrzutów, jęków i skarg, tak dziś była w fazie upornego, zawziętego milczenia.
 August wszedł znowu do swego pokoju, gdzie czekała go lampa pod zasłoną płonąca, i biórko pełne ksiąg i papierów.
 Otworzył okno i spojrzenie jego podniosło się ku pierwszemu piętru przeciwległej kamienicy.