Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Cnotliwi.djvu/102

 Dziwnie wypiękniała i wyszlachetniała twarz pana Gaczyckiego, gdy to mówił; wydawał się innym zupełnie człowiekiem. Nie był już sztywnym, ani dumnym, ani obojętnym — i można było patrząc nań wtedy odgadnąć, iż wypowiadał myśli swe o tem, co wedle słów jego, wyrzeczonych do Wandy w czasie przechadzki: „Posiadało wartość gruntowną i niezmienną, bo było ukochanem z myślą rozumną i celem świadomym siebie“.
 Pani Starowolska podała mu obie ręce w milczeniu, on ucałował je z synowską czułością.
 — A teraz, rzekła gospodyni domu, pójdźmy zacny panie do tej nieszczęśliwej, która nas wzywa.
 — A raczej pojedźmy, rzekł pan Edward; powóz mój stoi przed bramą pani mieszkania, i czeka na jej rozkazy.
 Byli już u progu, gdy z pękiem rezedy w rączkach wbiegła do pokoju Anielka.
 — Babuniu droga! zawołała czepiając się sukni opiekunki, przebacz żem bawiła tak długo w ogrodzie.
 Pani Starowolska pocałowała ją w czoło.
 — Weź książeczkę Anielciu, którą ci wczoraj dałam, i czytaj póki nie wrócę.
 — Dobrze, babuńciu, odrzekło dziecię, wezmę książeczkę i pójdę do ogrodu pod gruszkę; poczytam trochę, a potem zamknę oczy i postaram się zasnąć, może mi znowu mama się przyśni!...

---