Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Cnotliwi.djvu/151

Rządowe opłaty nie czekają, a mam ich po uszy; wierzyciele dokuczają także; na gospodarstwo trzeba pieniędzy...
 — Jean, odparła Olimpja, zgodzisz się na to, że i ja bez pieniędzy być nie mogę...
 — Naturalnie! wieleż ich potrzebujesz teraz? moje życie!
 — Mówiłam ci że jestem bez grosza! Na najpilniejsze potrzeby muszę mieć teraz jakie dwieście dukatów.
 Pan Jan zatopił obie ręce w gęstej swej czuprynie.
 — Zlituj się Olimpko! Tak wiele! A zkąd ja ci ich wezmę?
 — Kontraktujesz przecie pszenicę!
 — Ale to na opłaty rządowe...
 — To nie opłacaj ich jeszcze, a mnie daj...
 — Majątek zasekwestrują, i sprzedadzą...
 Olimpja zmarszczyła piękne brwi.
 — Jean, wyrzekła usuwając się od męża, i cofając ręce, które on dotąd trzymał w swoich; chcesz abym żyła w nędzy...
 — Olimpko! nie gniewajże się tylko! Cóż za myśli przychodzą ci do głowy! Ty, w nędzy! Dopóki ja żyję, i pracować mogę, tego pewno nie będzie... Ale żebyś mogła tak jakoś wymiarkować się, i obejść przez czas jakiś tylko stu dukatami...
 Olimpja pogardliwie ruszyła buzią.