Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Cnotliwi.djvu/170

 Oczy dziewczęcia były łez pełne.
 — Biedna siostrzyczka moja! biedna dziecina! mówiła zcicha; główkę Andzi położyła na swej piersi, i pocałowała ją w czoło i w oczy.
 — Michasiu, mówiło dziecię słabym i przerywanym głosem; czy wszystkie dzieci takie nieszczęśliwe jak my? Ojciec dobry, ale na krótko przychodzi do domu, i jak tylko mama idzie, ucieka od nas! A mama nigdy nie pocałuje nas! Rzadko ją widzimy! Zośka nas szturcha i łaje! Jeść nam nigdy zgotować nie chce! Michasiu, czy wszystkie dzieci takie nieszczęśliwe? Jeżeli tak to ja nie chcę być dzieckiem! Niech mię Bozia do siebie zabierze!
 Umilkła i jęknęła. Michasia nic nie odpowiadała tylko płakała pocichu, a łzy jej rzęsiście płynęły pomiędzy kędziory małej siostry.
 Tymczasem dwaj chłopcy skradali się pocichu do sypialni.
 — Ona tam gdzieś schowała to co przyniosła z miasta — mówił najstarszy.
 — Aha! przerwał młodszy, widziałem że ser wyglądał z papieru...
 — A ja widziałem bułkę...
 — Chodźmy, poszukajmy! ona to gdzieś tam schowała...
 I oba malcy weszli do przyległej izby. Po chwili dał się słyszeć krzyk.
 — To moje! to moje! ja znalazłem!