Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Cnotliwi.djvu/210

siebie — bo ani nam funduszu starczy, aniby się też i Kuderscy zgodzili na to. Trzebaby, sądzę, wezwać kogoś do pomocy, zasięgnąć czyjejś rady.
 — Ale czyjej? wymówił pan Paweł w zamyśleniu.
 — Otóż to, czyjej? powtórzyła Stasia, i oboje mocno się zamyślili.
 Nagle pan Paweł podniósł głowę z wyrazem tryumfu.
 — Stasiu! zawołał, trzeba o wszystkiem opowiedzieć panu Edwardowi Gaczyckiemu...
 Przerwała mu Stasia radośnem w ręce klaśnięciem.
 — To prawda, to prawda! on taki bogaty...
 — I taki szlachetny...
 — I taki rozumny, dodała młoda kobieta; jestem pewna że znajdzie radę na wszystko! Polciu! zkąd ci też on do głowy przyszedł...
 — Bardzo po prostu, odpowiedział pan Paweł; przebiegałem myślą wszystkich naszych znajomych, szukając człowieka któryby zdolnym był do dobrego czynu, i pomyślałem o Gaczyckim...
 Stasia pełen czułości wzrok zatrzymała na mężu.
 — Polciu, wymówiła, jak ty umiesz poznawać ludzi! Pan Paweł uśmiechnął się swoim dobrym poczciwym uśmiechem.
 — Widzisz moja Stasiu, rzekł, gdy znajduję się między ludźmi, najczęściej milczę, i rzadko odzywam się z mojem zdaniem, bo jakaś dziwna ogarnia mię nieśmiałość. Ale za to przypatruję się i przysłuchuję wszystkiemu daleko więcej, jak ci którzy wiele mówią. Ludzie