Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Cnotliwi.djvu/228

 — Tak, mamo, odpowiedziała Wanda, zbudziła się biedna dziecina; zdaje mi się że jest zdrowsza — czoło ma mniej gorące.
 I niżej jeszcze pochylając się nad dzieckiem, spytała dziwnie łagodnie i miękko.
 — Jakże się czujesz Andziu? czy główka nie tak boli?
 — O, lepiej mi, lepiej! odrzekło słabym głosem dziecię, zupełnie nawet dobrze mi jest, i główka wcale już nie boli, i oddychać tak miło, tak lekko, jak gdyby mię już Bozia do siebie zabrała... do tego raju o którym mi opowiadała Michasia, w którym aniołki Boże w białych sukienkach noszą na ręku, całują i pieszczą biedne chore i płaczące dzieci...
 Po pięknym profilu Wandy przemknął wyraz rozrzewnienia.
 — Cicho Andziu, rzekła, dłoń przesuwając po włosach dzieciny — nie mów tak wiele; doktór zabronił ci wiele mówić...
 Ale dziecko nie zważało na tę słodką przestrogę, i mówiło dalej:
 — Kiedy pierwszy raz obudziłam się tutaj, a spałam chyba długo... długo...
 — Nie spałaś, moje dziecię, aleś była w gorączce, przerwała jej Wanda.
 — Nie wiem pani; ale zdawało mi się żem spała i gdym się obudziła, a zobaczyła ten śliczny pokój, kwiatki przy mojem łóżeczku, i poczuła że koło mnie tak cicho, spo-