Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Cnotliwi.djvu/348

 Wanda spojrzała na niego z wdzięcznością, i podając mu rękę rzekła krótko:
 — Dziękuję!
 Milczeli oboje dopóki kareta nie zatrzymała się u bramy mieszkania Wandy. Gaczycki podał jej znowu ramię; powoli wstępowali po wschodach. Gdy byli już u drzwi przedpokoju, Gaczycki wyrzekł:
 — Jutro odjeżdżam. Czy pozwolisz pani abym z nią kilka chwil pomówił sam na sam?
 Wanda gestem zezwoliła.
 — Matka moja, odrzekła, jak najczęściej, tak i dziś nie opuszcza swego pokoju, bo czuje się cierpiącą; przyjmę więc pana sama.
 Po chwili siedzieli oboje w salonie oświetlonym lampą.
 — Dziwnem się może pani wyda, mówił Gaczycki, że wybrałem chwilę podobną aby jej powiedzieć to o czem chcę abyś wiedziała. Ale właśnie chwila ta wydała mi się stosowną: jesteś pani smutną a ja pragnę wyrzec ci słowo pociechy; jesteś opuszczoną i samotną, pragnę ci podać dłoń przyjaciela; żebym miał prawo to uczynić, powinienem powiedzieć otwarcie co czuję i myślę...
 Wanda patrzyła na niego z szacunkiem i wdzięcznością.
 — Mów pan! wyrzekła.
 — Pozwól pani że zacznę rzecz od początku. Przed kilku miesiącami przyjechałem do X. dla spraw majątkowych, tylko na krótko. Miałem już odjeżdżać, gdym poznał panią. Nie odjechałem — i pozostałem na dłużej,