Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Cnotliwi.djvu/363

 — Skromność i miłość małżeńska, zagruchała z za ramienia małżonka pani Teresa.
 — A pobożność! czy państwo zapominacie o niej! z oburzeniem zawołała Apolonja.
 — A moralność! zagrzmiał głos pana Rokowicza.
 Gaczycki powiódł oczami po mówiących, i uśmiechnął się. Był to uśmiech zwyczajny, groźny, salonowy; ale w zagięte kąty ust Edwarda wlewał taki jakiś dziwny wyraz, że ci na których spojrzał pospuszczali oczy.
 — Piękne, bardzo piękne wyrazy wymówiliście państwo, wyrzekł Gaczycki po krótkiej chwili milczenia; ja jednak obowiązuję się dowieść, że nie zawsze oznaczają one świętość i piękno duchowe, a bywają niekiedy bańką mydlaną, świetnemi barwami zwodzącą oczy łatwowiernych. Wszystkie razem mogą utworzyć owego potwora, o którym mówiłem, ze skrzydłami nocnego nietoperza, ogonem chytrego lisa, nogami tchórzliwego zająca, żądłem zjadliwej żmij, i kolcami napuszonego jeża.
 Kilkanaście głosów zaśmiało się, a jeden się odezwał:
 — Dopełnijże pan tego czegoś się podjął, i wytłumacz w jaki sposób dziać się tak może!
 — Będzie to arcy-ciekawe!
 — Niepospolite!
 — Oryginalne, mówiły zewsząd głosy.
 — Chętnie spełnię żądanie państwa, odpowiedział Gaczycki, ale sami państwo będziecie winni, jeżeli nadużyję waszej cierpliwości, bo będę zmuszony mówić długo.
 — Choćby najdłużej! zawołano.