Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Drobiazgi 114.jpeg

 — A cóż — odpowiedziała — to samo, co ze wszystkimi...
 — Spaliło się?
 — Ze wszystkiém.
 — Gdzież mieszkacie?
 — Na swoim gruncie. Wyratowaliśmy trzy ścianki...
 — Jakto trzy ścianki?
 — A tak... trzy ścianki jednéj izby.
 Mówiąc to, tłómaczyła słowa te giestami, rysując niby w powietrzu mały trójkąt, przyczém, wysunęła z pod chustki ręce czerwone, poplamione krwawemi szramami i sinemi bliznami. Widać było z tych rąk, że i ona także brała udział w bronieniu owych trzech ścianek.
 — Z dachem? — spytałam.
 — Gdzie tam!...
 — I czwartéj ścianki niéma?
 — A z kądżeby była. Trzy tylko ścianki wyratowaliśmy od téj izby, co to, może pani pamięta, z warsztatu ojca na lewo...
 — Aha! A warsztat ojca?
 — A niéma.
 — I narzędzia, zapasy...
 — Niéma.
 — Jakże?... pod temi trzema ściankami... bez dachu i czwartéj ścianki?
 — To nic! Ale matka chora... paraliż ją tknął