Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Dwa bieguny.djvu/022

barwą korala, zamykała pieczęć doskonałego milczenia, a oczy duże, z pod nizkiego i szerokiego czoła, wodziły po obecnych spojrzenie zamyślone, uważne, chwilami głęboko, ale to głęboko zadziwione. To zadziwienie było pierwszą rzeczą, która w wyrazie jej twarzy uderzyła mię i razem ze szczególniejszym ubiorem rozśmieszyła. Ot ta, to już zupełnie i aż nadto oryginalna! Zkąd Idalka zdobyła sobie tego dziwoląga? Kto to taki być może? Pochylony ku stojącemu obok mnie Stasiowi i oczami wskazując nieznajomą, szepnąłem:
 — Czy nie wiesz, kto to?
 Równie pocichu odpowiedział:
 — Jakaś panna Seweryna, nazwiska nie pamiętam...
 — Guwernantka?
 — Nie, herytjera.
 — Cnoty prababek?
 — I pięknych dóbr także... gdzieś tam...
 — E, więc kwakierka?
 — Może.
 — Zkąd Idalka ją wypisała?
 — Z puszczy.
 Zaśmieliśmy się, a w tejże chwili na twarzy nieznajomej, wciąż z natężoną uwagą słuchającej