Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Dwa bieguny.djvu/089

 — Owszem, będzie mi to bardzo przyjemnem — uprzejmie odpowiedziała.
 — Kuzynka bardzo ceni pokrewieństwa?
 — Tak.
 — Czy można wiedzieć: dlaczego?
 — To bardzo proste. Dają one ludziom pretekst do życzliwego zbliżania się, a na świecie, każdy nawet pretekst do tego dobry.
 Usiedliśmy na fotelach obok siebie stojących.
 — Znajdujesz więc, kuzynko, że ludzie względem siebie na zbyt wielkich odległościach są umieszczeni?
 — Najpewniej — odpowiedziała i oczy jej błysnęły. Znajduję, że większa doza wzajemnej życzliwości wszystkim na świecie wyszłaby na korzyść, ale są wypadki, w których ludzi łączyć powinna nietylko życzliwość, ale najściślejsza jedność.
 Ożywiła się ogromnie i mówiła z takim akcentem przekonania, że mnie ogarnęła ciekawość o czem właściwie mówi.
 — Jakie to wypadki? — zapytałem.
 Po twarzy jej przeniknął znowu ten wyraz zdziwienia, który głównie zwrócił zawczoraj na nią moją uwagę.
 — Nie wiesz, kuzynie?