Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Dwa bieguny.djvu/186

 — Dlaczego nie odpowiadasz mi, kuzynko?
 — Po co? — szepnęła tak cicho, że ledwie dosłyszałem.
 — Po to, chociażby, aby pocieszyć smutnego, albo zbłąkanemu drogę wskazać!
 Pochyliła głowę, ręka jej parę razy przesunęła się po fałdach sukni. Parę minut upłynęło zanim odpowiedziała, znowu bardzo cicho:
 — Dla takich smutków jak twoje, kuzynie, pociechy znaleźć nie potrafię, bo dobrze ich nie rozumiem, a co do dróg, moją i twoją rozdzielają światy...
 Uczułem głęboki, dna istoty sięgający smutek.
 — O, przepraszam cię, kuzynko — zawołałem — światy je także łączą, te światy, wobec których nieraz już staliśmy oboje w jednostajnem zachwyceniu!
 Promień lampy zabłądził na jej czarną suknię i zamigotał po twarzy, która na chwilę wydała mi się znowu promienną i zachwyconą.
 — Tak! — szepnęła.
 Byłbym za to: tak! ręce jej ucałował, ale pochyliłem tylko przed nią głowę i prosiłem:
 — Więc nie zamykaj przedemną swoich myśli, jak świątyni przed grzesznikiem! Mów mi o tych