Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Dwa bieguny.djvu/194

wiła Idalka, i zarazem znajdować się o sto mil od siebie, jest także niemożliwością.
 — Miłość prawdziwa — odpowiedziałem — ma ten przymiot cudotwórczy, że zasłania widok rozdzielających przestrzeni, czarne robi białem, białe czarnem i na samą zbrodnię nawet zarzuca osłony tak różowe, że z za nich przybiera ona pozory bohaterstwa...
 — Nigdy! — z błyskiem oczu zaprzeczyła panna Zdrojowska.
 — Zdzisław ma słuszność! — zawołała Idalka — miłość usprawiedliwia, uniewinnia i nawet uświęca wszystko! Nie ma takiego błędu, takiej nawet zbrodni, którejby kobieta nie przebaczyła mężczyźnie, którego kocha.
 — A stokroć więcej — ozwałem się — którejby mężczyzna nie przebaczył kobiecie, którą kocha...
 — Kiedy się już kocha... — z namysłem zaczęła panna Zdrojowska — tak... zdaje mi się, że wtedy przebacza się wszystko i...
 — Kocha się w dalszym ciągu — rzuciłem.
 — Tak; ale można pokochać, albo nie pokochać...
 — To jest, w razie stu mil rozdzielających, oprzeć się uczuciu?