Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Dwa bieguny.djvu/195

 — Tak; ażeby się nie znaleźć w niezgodzie...
 Zawahała się.
 — Z czem?
 — Ze wszystkiem innem...
 — Ależ w tem właśnie cały urok i cała moc miłości, że jak wiatr świecę, gasi w nas ona i pamięć i uczucie wszystkiego, co nie jest nią...
 — W takim razie — uśmiechnęła się — jest to trucicielka i powinna ulegać karze śmierci.
 — Skoro jednak istnieje i niekiedy z potęgą wielką, musi mieć prawo i przyczyny bytu...
 — Ma je zapewne — zaczęła i zarumieniła się — ale...
 Urwała i pochyliła twarz zarumienioną nad niedopitą jeszcze i do połowy filiżanką.
 — Ale...
 Namyślała się co, czy jak powiedzieć, aż dokończyła:
 — Ale jest w złym gatunku...
 A, brawo! było to śmiałe! było to nawet, jak na młodą pannę, bardzo śmiałe.
 Ale Idalka z oburzeniem zawołała:
 — Więc, według twego zdania, Sewerko, ażeby miłość była w dobrym gatunku, trzeba kochać świętego?...