Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Dwa bieguny.djvu/287

 — Ależ na miłość Boską — ostatecznie, jakby z cierpliwości wyprowadzona, zawołała pani Brożkowa — dlaczegożbyś tych rzeczy nie miała używać sama?
 — Bo nie należą do mnie — odpowiedziała zcicha, ale z taką stanowczością, która w charakterze jej zdradzała domieszkę wcale ładnego uporku.
 Ale i ciocia Leontynka nie była, snadź, bardzo giętką.
 — Do kogoż więc należą? — zawołała rumieniąc się — na litość Boga, Sewerko, do kogoż należą one, jeżeli nie do ciebie?
 Pochyliłem się trochę nad Seweryną i pieszczotliwie szepnąłem:
 — Do Adasia? prawda?
 — Tak — potwierdziła, a po krótkiem wahaniu, nieśmiało dodała:
 — I do ludzi.
 Wtedy łagodnie, ale z powagą, zapytałem:
 — Dlaczegoż nie do ciebie, kuzynko?
 Zwolna podniosła na mnie oczy i zapytała wzajemnie:
 — A dlaczegoż należećby miały do mnie?
 — Dla przyczyny niezmiernie prostej, tej, że jesteś córką swojego ojca.