Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Dwa bieguny.djvu/310

 — To nic strasznego, kuzynie, to ludzie śpiewają...
 Jeżeli w słowach jej była ironja, tak byłem zdumiony i przerażony, że tego nie spostrzegłem.
 — Jacy ludzie? — zapytałem.
 Najspokojniej w świecie, jakby w tem nic wcale osobliwego nie było, objaśniała:
 — Mieszkańcy Krasowiec: oficjaliści, ogrodnicy i inni.
 Nie mogąc jeszcze przyjść do siebie, zapytałem znowu:
 — Czegoż oni wrzeszczą? tu? tak blizko ciebie, kuzynko? Czy to dziś «Dziady», «Sobótki», lub inny jaki obchód...
 Teraz nie mogła już powściągnąć się i parsknęła śmiechem.
 — Ależ nie, nie! — wołała śmiejąc się — bądź spokojnym, kuzynie! Widma z mogił dziś tu nie przylecą, ani przez ogień nikt skakać nie będzie!...
 Potem znowu najspokojniej w świecie objaśniła mię, że w Krasowcach panuje dawny zwyczaj zgromadzania się w zimowe wieczory oficjalistów i służby do znajdującej się u końca domu wielkiej izby, w której jadają wieczerzę, czytają, śpiewają, gawędzą.