Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Dwa bieguny.djvu/355

pastuch, który zasadza drzewo, mające dawać cień i owoce wtedy, gdy jego na ziemi już nie będzie, jest wyżej ucywilizowanym od księcia, który dla zwiększenia sumy swoich przyjemności wycina lasy.
 W milczeniu przez parę sekund na niego patrzyłem.
 — Więc niby — rzekłem — moralne polepszenie się stanu ludzkości upatrujesz pan w jak największem możliwie rozmnożeniu się uspołecznionych pastuchów?
 — Tak, panie.
 — A fizyczne, w daniu tym pastuchom mięsa do zupy i butów na nogi?
 — Wraz z niektóremi innemi rzeczami w tym rodzaju. Do tych też dwóch wyników prowadzą te, jak pan mówi, warsztaty, roboty, kultury, ofiary i różne inne mortyfikacje.
 Przymrużył oko i zmierzył kijem do kuli.
 — Jeżeli pan życzy sobie — zaproponował — możebyśmy jeszcze jedną partję zagrali!
 Zgodziłem się prawie automatycznie, bo prawie nie wiedziałem sam co robię, ale po kwadransie, ze zniecierpliwieniem kij na bilard rzuciłem.