Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Dwa bieguny.djvu/385

kim ukłonie, złożyłem na jej ręku pocałunek, najgłębszego uszanowania pełen.
 — Kiedyż pozwolisz nam mieć nadzieję zobaczenia cię znowu pomiędzy nami? — zapytałem.
 — Nie wiem — odpowiedziała z uśmiechem — może na przyszłą zimę.
 I zaraz dodała:
 — Życzę ci, kuzynie, abyś jak najweselej przepędził tę, która się kończy...
 — Tak — potwierdziłem stojąc przed nią — już się kończy. Mamy jej przed sobą zaledwie kilka tygodni.
 — Na wieś wyjedziesz, kuzynie, zapewne w maju zaledwie lub w czerwcu.
 — Tak, w maju, albo w czerwcu... potem zagranicę...
 — Dokąd? Czy do Szwajcarji, którą tak lubisz?
 — Nie, sprzykrzyła mi się Szwajcarja... może wyjadę do Afryki... Australji... nie wiem gdzie... gdyby była możność dostania się na jakąkolwiek inną planetę...
 — Na inną planetę?
 — Tak; na taką planetę, gdzie ludzie mniej cierpią...