Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Dwa bieguny.djvu/386

 — Gdzie mniej cierpią... Czy jest taka...
 — Mogłaby nią być ziemia, gdyby... Żegnam cię, kuzynko! Może mi polecisz załatwić cokolwiek w mieście... interes... sprawunek...
 — Dziękuję... nie... Idalkę... Arturka...
 — Tak, powiem im... Żegnam cię... Może też wystawę obrazów od ciebie pozdrowić...
 — Tak... Czy będziesz dalej tłómaczył «Kaina»?
 — Zapewne... może... pewno nie. Nic wcale już robić nie będę. Do siostry teraz wprost pojadę... Żegnam cię, kuzynko!
 — Żegnam cię, mój kuzynie. Na długo do siostry pojedziesz?
 — Na cały koniec zimy... A ty, kuzynko, czy wcale Krasowiec tej zimy nie opuścisz?...
 — Nie... do kogoż, nie mam nikogo...
 O, Boże! twarz jej zmąciła się, jak do dna wzburzona woda, usta zbladły jak umarły koral, podniosła obie dłonie do czoła i oczu i z wielkim płaczem osunęła się na krzesło. Ja u kolan jej klęczałem. Spełniło się niejednokrotne, namiętne pragnienie moje; klęczałem u jej kolan, całowałem jej ręce, twarz w czarną jej suknię tuliłem i błagałem aby moją na zawsze została, aby wzięła odemnie wszystko co mam, imię, życie,