Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Dziurdziowie.djvu/011

mych i oczekujących postawach, odpowiadali na zwracane ku nim pytania przewodniczącego.
 Nazwiska ich?
 Cztery męzkie głosy dość wyraźnie, głośno, odpowiedziały z kolei.
 — Piotr Dziurdzia.
 — Stefan Dziurdzia.
 — Szymon Dziurdzia.
 — Klemens Dziurdzia.
 Stan ich?
 Chłopi, rolnicy i posiadacze ziemi. Ostatni tylko ziemi własnéj jeszcze nie miał, ale był synem i dziedzicem piérwszego, Piotra Dziurdzi, który nietylko że ją posiadał, ale przed laty kilku piastował w swéj wiosce ważny w społeczném życiu chłopów, urząd starosty.
 Teraz, pytanie najciekawsze.
 Czy przyznają się do popełnienia zbrodni, o którą obwinionymi zostali.
 Znowu cztery głosy, z kolei, ciszéj lub donośniéj lecz zawsze wyraźnie odpowiedziały.
 — Przyznaję się.
 Przyznają się. Niéma więc już wątpliwości, że popełnili tę zbrodnią. Nie nędzarze, nie włóczęgi, nie członkowie proletaryatu, żyjącego w trującéj atmosferze palących zawiści i podstępnych łupów, ale rolnicy, którym wiatry Boże niosą rzeźwość i zdrowie... posiadacze, którym ziemia własna rodzi