Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Dziurdziowie.djvu/021

 — Pora idźci (iść) dalibóg pora! — chórem powtórzyło kilka piskliwych kobiecych głosów.
 Inne dodały.
 — Czy wam nie wstyd, Pietruk, tak marudzić? Oj! muszczyna (mężczyzna), niby to silny! A baba prędzéj-by tych trzasek naszczepiła jak on... gospodarz wielki!
 Piotr Dziurdzia wykrzykników tych ku niemu zwróconych, jakby nie słyszał, ani głowy podniósł, ani ustami poruszył. Rozszczepiał wciąż i odszczepiał polana na cienkie drewienka z taką powagą i uroczystością, iż zdawać się mogło, że tuż, tuż przeżegna się i robotę swą przeżegna, tak była dlań ona ważną i niemal świętą. Dwaj w pobliżu niego stojący chłopi, jednocześnie stryjecznego brata jego, Stepana Dziurdzię, zapytali:
 — Niéma! no i ani troszeczkę niéma?
 Zmarszczony, zgryziony Stepan odpowiedział:
 — Tak jak nic niéma! Kropelkę z siebie puści i żeby ją zabić więcéj już nie da! Dziecku, jak rozkrzyczy się, niéma czego w gębę wlać...
 — A-a-a-a-a! — głośno i przeciągle dziwili się pytający.
 — A wprzódy jak było? — zapytał ktoś z boku.
 — Wprzódy — odpowiedział chłop — bywało i więcéj jak garniec dadzą...
 — Dwie?
 — A dwie.