Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Dziurdziowie.djvu/060

ły, do ciemnych spędzając podpiecków. Kiedy nakoniec, śpiewanie dziewczyny i gdakanie kur i chrząkanie wypędzonego do sieni wieprzka umilkły, ze szczytu pieca ozwała się Aksena.
 — Pietrusia!
 — A co?
 — Chadzi tu.
 Wskoczyła na tapczan u pieca stojący i zapytała:
 — Co, babulo?
 — Ot co. Michałku, teraz dwudziesty piérwszy roczek idzie.
 — Ale, — potwierdziła dziewczyna.
 — To to i bieda. Jakże on z tobą ożeni się, kiedy jemu trzeba do wojska iść?
 Dziewczynę uwaga ta babki przestraszyła zrazu bardzo.
 — Nie może być! — krzyknęła.
 Stara głową pokiwała.
 — Oj dziecko z ciebie gorzkie! albo ty o tém nie wiedziała?
 Co ona tam miała o jakiémś wojsku wiedziéć? Ani pomyślała nigdy, że jakie wojska są na świecie. I miły nie mówił jéj ani razu, że w sołdaty pójdzie, choć o tém dobrze wiedziéć musiał, ale zwyczajnie młody, kiedy lubił dziewczynę, szeptał z nią u opłotka albo i kibić jéj obejmował, wtedy o tém, co będzie kiedyś, nie myślał. Stara Aksena, wiele wia-