Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Dziurdziowie.djvu/066

z pieca na wskroś prawie pęknięty, jakby nożem na dwoje rozkrojony.
 — Pęknięty, — powtórzyła Pietrusia.
 Kilka sekund trwało milczenie, aż z pieca ozwał się stary głos Akseny.
 — Ktościś odłączy się!
 Piotrowa rękę do czoła i piersi poniosła.
 — W imię Ojca i Syna... Niech Pan Bóg miłosierny... nas od wszelkiego nieszczęścia broni!
 — Ktościś odłączy się! — powtórzyła stara.
 — Z chaty czy ze wsi? — zapytał Piotr.
 Aksena po chwili namysłu odpowiedziała:
 — Może z chaty, a może i ze wsi, ale ktościś, co kogoś w chacie Piotra Dziurdzi dusznie obchodzi.
 Istotnie, odłączył się od Suchéj Doliny ktoś, co kogoś w chacie Piotra Dziurdzi dusznie obchodził: Michał Kowalczuk los wyciągnął i ze wsi wywędrował — do wojska. Przedtém jednak, widziano o zmroku dwoje ludzi, długo siedzących na wielkim, omszałym kamieniu, za wsią, tam gdzie drogi rozchodziły się w cztery strony świata i wznosił się stary, wysoki krzyż. Dwaj parobcy przechodzili tamtędy ze dworu, w którym najmowali się do młocarni, i rozpowiedzieli w wiosce, że Pietrusia na kamieniu pod krzyżem, żegna się ze swoim Kowalczukiem. Mówili o tém, śmiejąc się na całe gardło. Zaśmiały się kobiety, — Niechaj żegna się, — mówiły, bo to już będzie na wieki wieków, amen!