Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Dziurdziowie.djvu/078

były ciągle spuszczone, a ręce z sierpem na spodnicę opadały. Od kilku już godzin żęła, dzień był skwarny i gęste bujne krople znoju świeciły na ogorzałém jéj czole i policzkach tak prawie czerwonych, jak polny mak, który z ciemnych włosów opadał jéj za ucho. Kowalczuk patrzał w nią jak w tęczę. Zdawało się, że przypatrywał się tak tym kroplom potu, któremi twarz jéj gęsto skropioną była.
 — Cóż ty? — zaczął znowu — pracujesz a horujesz...
 — Horuję — odpowiedziała.
 — Jak ten wół w jarzmie?
 — Jak ten wół...
 — U cudzych ludzi?
 — U cudzych.
 — I starą babulę przy sobie żywisz.
 — Żywię.
 Znowu krok bliżéj ku niéj postąpił.
 — A czemu za Stepana Dziurdzię nie poszła? — zapytał.
 — Bo nie chciałam — odpowiedziała.
 — A namawiali ludzie?
 — Namawiali.
 — I babula kazała?
 — Kazała.
 — To i czemuż nie szła? Było iść, we własnéj-