Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Dziurdziowie.djvu/080

łom siele i oczy ma takie, że jedne na prawo patrzy a drugie na lewo... Idzi do Łabudowéj córki z Bohom od menie.
 Otóż te oczy, te oczy, które u Łabudowéj córki zezowate były i przebrzydłe, stanowiły u Pietrusi czar taki, że silniejszego nadeń żadna wiedźma wymyśléć-by nie mogła. Zresztą, nic tak bardzo osobliwego w niéj nie było. Równie zgrabnych i świeżych jak ona znaleźć-by można na świecie mnóztwo. Ale oczy jéj przez to były osobliwemi, że wprost mówiły i wymową swą przyciągały, jak złotym sznurkiem. Opowiadały one całą jéj duszę, o któréj usta wiele mówić ani umiały, ani śmiały. I teraz także w szarych jéj źrenicach, któremi ogarniała twarz Kowalczuka, było także mnóztwo wyrazów namiętnéj skargi i żałośliwéj prośby, wrodzonéj wesołości i długiej tęsknicy, że Kowalczuk schwycił ją za rękę i trochę ku sobie pociągnął.
 — Na mnie czekając, za Stepana nie szła? — Przyśpieszonym szeptem zapytał.
 — A na kogóż — odszepnęła.
 — A ciężko było żyć?
 Palcem, na którym od sierpa czy noża pozostała czerwona kresa, łzę z policzka ocierając, odpowiedziała:
 — Ciężko.
 — Na mnie czekając w takiém horowaniu i ludzkiém pośmiewisku żyła — pytał jeszcze.