Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Dziurdziowie.djvu/143

 Po chwilowém milczeniu stary szept odpowiedział:
 — Mnie zdaje się, że ty przed Panem Bogiem taka czysta jak ta biała leleja, co w kościele przed ołtarzem stoi...
 Po téj odpowiedzi dało się słyszéć przeciągłe westchnienie ulgi. Potém młode usta zaczęły znowu cichutką rozmowę.
 — Babulo! to i czemuż ja dziś na ten ogień przyszła?
 Odpowiedzi długo nie było. Zapytanie mieściło w sobie zagadkę, niezmiernie do rozwiązania trudną. Po długiéj chwili dopiéro Aksena szepnęła.
 — Bo może to i nie wiedźma to mleko krowom odebrała?
 — A któż kiedy nie wiedźma?
 — Może ropucha...
 — Aha!
 Ostatni wykrzyk brzmiał tryumfem.
 — Pewno ropucha. Ropuchy kiedy rozgniewają się na ludzi, tak samo mleko krowom odbierają.
 — A-le!
 — Un, to pewno ropucha.
 — A ropucha, bo żeby nie ropucha, toby wiedźma na ogień przyszła... nie ty!...
 — A-le. Śpij-że z Bogiem, babulo.
 — Śpij spokojnie, zuzulo ty moja, śpij...