Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Dziurdziowie.djvu/200

 Kiedy chrapliwy i klekocący a zarazem śpiewny głos staréj umilkł, Pietrusia z cicha przemówiła.
 — Babulo!
 — A co?
 — Czy ten Prokopek doprawdy konie kradł?
 Stara z namysłem odpowiedziała.
 — Może kradł a może nie kradł. To już nie wiadomo. Pewności nie było... ale ludzkie posądzenie było i straszny gniew ludzki był...
 — Straszny jak echo — powtórzyła kobieta, przed ogniem stojąca i śpiesznie, śpiesznie resztę ziół uschłych w płomienie rzucać zaczęła!
 Po chwili stara zagadała znowu.
 — Pietrusia!
 — A co, babulo?
 — Żeby ty od tego czasu nie ważyła się doradzać...
 — Nie będę — odparła młoda kobieta.
 — Nikomu, pamiętaj. Żeby tam nie wiem jak ciebie prosili. Czujesz?
 — Nie będę, babulo...
 — Cicheńka taka bądź, jak ta rybka na dnie wody, żeby ludzie i zapomnieli o tobie.
 — Dobrze, babulo. >
 Drzwi izby otworzyły się i wszedł kowal, na którego gdy tylko Pietrusia spojrzała, zaraz krzyknęła.