Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Dziurdziowie.djvu/208

 Ten zaś, któremu o zaciągnięte długi szło, zataczając się nieco, prawił:
 — Dowiedział się ja u starszyny, oj dowiedział się... Kab jego... Ziemi nie opiszę, mówi, bo nie wolno, bo jeszcze nie wykupiona, ale gospodarstwo za dług opiszę, taj sprzedam publiczno, znaczy sprzedam, w jednych koszulach zostaniecie... na co było długi robić?
 Nagle, stanęli obaj i twarzą w twarz patrzeć na siebie zaczęli.
 — Jakób! — rzekł jeden.
 — Szymon! — odpowiedział drugi.
 I obadwa razem wydali z gardła pytające tony.
 — Ha?
 — Żeby to człowiek był bogaty!
 — Ale!
 — Toby długów nie robił!
 — Ale!
 — Dziewięć dusz w chacie...
 — U mnie trzynaście... taj jeszcze i dwoje w kołyskach...
 — Ziemia taka kiepska, że choć płacz...
 — A świeronek (śpichrzyk) to już ze wszystkiém zawalił się... myślę ja sobie, zkąd tu drzewa wziąć... ot i pojechał nocką do lasu... to i co? Nie dla jednego Pan Bóg las zasiał, dla wszystkich zasiał...
 — Ziemię przyjdzie żydu w arendę za dług puścić... choć potajemno, a samemu w parobki do jakie-