Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Dziurdziowie.djvu/246

tszą przyjmę. Niech mnie sam Pan Bóg Najwyższy przed ludźmi dobre świadectwo wyda...
 Łkania powstrzymywała i łzy, które gradem stoczyły się na policzki fartuchem otarła.
 — Znów płaczesz — zauważył Michałek — ot płaksiwa ty teraz zrobiła się... ze wszystkiém nie taka jak była...
 — Nie taka — powtórzyła kobieta, a po chwili nieśmiało dodała. — I ty nie taki jak był...
 — A nie taki — potwierdził mąż.
 W krótkich tych słowach, któremi wspólnie zeznawali przed sobą zepsucie się szczęścia dawnego, brzmiała głęboka żałość. On wciąż przyglądał się jéj bacznie.
 — Taki doprawdy wyspowiadasz się jutro i komunią przenajświętszą przyjmiesz?
 — A jakże — odpowiedziała i zrobiła ruch do odejścia. Ale on na nią zawołał.
 — Pietrusia.
 — A co?
 — Siadaj przy mnie, pogadamy.
 Zdziwiona i nieśmiała usiadła przy nim na brzegu ławy. On mówić zaczął.
 — Posłuchaj, Pietrusia. Czy to my już zawsze tak z sobą będziemy żyć, jak te nieme stworzenia... Tego tylko braknie, żebyśmy zaczęli takie zgorszenie i taki śmiech ludziom robić, jak nie przymierzając Stepan Dziurdzia i jego żonka... Tak nie mo-