Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Dziurdziowie.djvu/281

przytomni i śnieżną zamiecią oślepiani, krążyli tak po równinie, zwracając się w różne strony i niemogąc trafić na drogę, którą po razy wiele, w różnych już punktach wszerz przejechali.
 — Czort tuman w oczy puszcza! — odezwał się Piotr.
 — Ale, — potwierdził Klemens, coraz więcéj trzęsąc się od zimna.
 Stepan do siebie zamruczał:
 — Przyjdzie się człowiekowi jak psu zmarznąć.
 A po chwili dodał:
 — Jakby mnie nie stało, to ta niehodna ze wszystkiém by już Kaziuka zamęczyła...
 I westchnął.
 — A Szymon na swoich saniach lamentował.
 — Oj, horkaja, horkaja dola mnie i dziatkom moim!
 W tém Klemens podniósł się trochę na saniach i tonem wielkiego przestrachu krzyknął:
 — Znów Pryhorki...
 Piotr podniósł się także i wzrok wytężył.
 — A jakże! Pryhorki, — potwierdził. — Czort wodzi, taki już nie inaczéj... Czort uwziął się dziś na nas, tuman w oczy rzuca i wodzi...
 — Po jedném miejscu wodzi... — zauważył Klemens.
 — Ale, po jedném miejscu. Czort, nie inaczéj... złaź z sań...