Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Eli Makower-Tom I.pdf/211

posyłającą, gdy pan Fabian wszedł do salonu. Przeciwko zwyczajowi drzwi od gineceum nie były zamknięte; w szarych głębinach gospodarskich komnat rozlegały się wołania pani Adeli:
 — Powiedz Jerzemu, żeby indyka nie piekł!... filiżanki pochowaj!... Grześ niech nowy surdut zdejmie!...
 Spostrzegła męża przez drzwi otwarte i weszła do salonu.
 — Czemuś do nas nie wyszedł? Czy i gości bawić ja jedna tylko mam obowiązek?
 — Bawiła tak krótko, a ja tam byłem interesami zajęty.
 Pani Adela zaśmiała się szyderczo.
 — Ty, interesami zajęty? to koniec świata chyba....
 — Nie, duszko, ale przyjechał Makower, wiész....
 — Wiem! wiem! I cóż ten Makower?
 — Chce Łozowę w dzierżawę wziąć.
 — Chce wziąć? to i chwała Bogu. Wszyscy teraz żydom majątki w dzierżawę oddają. A ileż on za Łozowę daje?
 — Nieźle daje.
 — No już ty się na tém znasz, jak koza na pieprzu. Ileż?
 Pan Fabian wymienił summę rocznéj dzierżawy przez Eliego mu ofiarowaną. Pani Adela z wielkiego zadowolenia rękami plasnęła.
 — Święty Boże! zawołała, ten Żyd oszalał chyba, żeby tyle dawać! Ty i połowy dochodu tego nie masz z Łozowéj... Ale prawda, jaki ty możesz miéć dochód, wiersze pisząc i pejzaże malując?...
 — Jakże więc zrobić, duszko?
 — I ty się pytasz jeszcze? Oddaj mu Łozowę i w rękę go pocałuj. Będzie przynajmniéj grosz gotowy i ten zło-