Strona:PL Eliza Orzeszkowa-I pieśń niech zapłacze.djvu/038

 — Nie, nie — sprzeciwił się głos. — Janka niech przyniesie, tak dawno już jej nie widziałam.
 Krysia uśmiechnęła się do męża.
 — Niema jeszcze dwu godzin, jak Janka odeszła i — już dawno.
 — Cóż? Przywykły do siebie, ciągle są z sobą i przytem — faworytka.
 — Słusznie — Dodała Krysia i powiedziała Dębsi, że z podaniem wieczerzy trzeba na powrót z lasu Janki i dzieci zaczekać.
 Potem usiadła na ławce obok męża i oparła na jego ramieniu swą złotą i różową głowę. Nie mówili już nic. Piękny wieczór nawiewał do oczu i ich zadumę, na usta milczenie.
 Dokoła domu, z blizka, z daleka, ze stron wszystkich las, przez zachodzące słońce pozłocony i zaróżowiony. W lesie rozlegał się szczebiot ptaków, pełen tych pieszczotliwych tonów, z jakimi po gniazdach dzieci układają się do snu nocnego.