Strona:PL Eliza Orzeszkowa-I pieśń niech zapłacze.djvu/048

ściła dwóch małych, a potem dorastających chłopców, którzy wcześnie stracili matkę. Jednak to gromadne życie rodzinne, które tu znalazł, obudziło w nim uczucie głuchego podrażnienia. Coś się w nim uśmiechnęło ironicznie.
 — Więc państwo wszyscy tu ciągle razem...
 Jerzy wtrącił.
 — Gdy mówisz do nas, Czesiu, opuszczaj tytuły.
 — Przyzwyczajenie! — odrzucił Czesław.
 Krysia mówić zaczęła, że nie, nie mieszkają ciągle razem. Matka i siostra jej przebywają stale w Warszawie, a tylko w porze letniej odwiedzają ich co rok na kilka tygodni. W tym roku przyjechały na kilka miesięcy z powodu choroby Janki. Właściwie nie jest to choroba, tylko przepracowanie i wyczerpanie nerwowe, dla którego kilkomiesięczny pobyt na wsi...
 — Przepracowanie! — z akcentem