Strona:PL Eliza Orzeszkowa-I pieśń niech zapłacze.djvu/126

 A on jak echo rzekł:
 — Niema ich dla losów ludzkich na zawsze złamanych...
 Wtedy ona żywym ruchem twarz ku niemu zwróciła, a wargi jej drgnęły cichem pytaniem:
 — Na zawsze? Dlaczego na zawsze?
 Ale on wstał i rozglądając się do koła, począł wychwalać piękność i zaciszność miejsca, w którem się znajdowali. Chciał, aby zdjęła z niego wzrok swych pytających oczu.
 — Obejdźmy dokoła łąkę! pójdźmy pomiędzy brzozy, które, jak mówi Jerzy, zapraszają brodatego patryarchę do tańca po dywanie haftowanym w bratki! Co za bogactwo linii i jaka przeźroczystość rysunku! Jaka gra świateł słonecznych, rozbijających się o ruchome przeszkody liści. I jaka cisza, a razem jaki w powietrzu gwar szmerów, kolorów, zapachów!
 Okrążali łąkę, idąc pod, albo pomiędzy drzewami, ukazując sobie nawzajem