Strona:PL Eliza Orzeszkowa-I pieśń niech zapłacze.djvu/175

gdy rozbiegły się już po lesie tententy koni i światła latarni.
 Matka, do której pokoju Janina weszła z twarzą spokojną, zapytała, co się stało? Dlaczego jakiś ruch niezwykły powstał w domu? Janina odpowiedziała, że Jerzy i kilku stróżów leśnych puścili się na wyszukanie znacznej sumy pieniężnej, którą Czesław zgubił w lesie. Potwierdziła to Dębsia, stojąca w najciemniejszym kącie pokoju.
 — A gdzież jest Czesław?
 — Szuka tak, jak i inni.
 Matka usnęła. Janina zgasiła światło i w ciemności przypominała sobie wszystko, co zaszło.
 Słowa Czesława, brzmienie jego głosu i wyraz twarzy, z jakim rzucił się w zarośla leśne, przejęły ją trwogą. Wiedziała dobrze, że był to obłęd rozpaczy, który, biorąc rozbrat z myślą przytomną, na wiele ważyć się może. Usiłowała odszukać go, i uczynić tego nie zdołała, czy