Strona:PL Eliza Orzeszkowa-I pieśń niech zapłacze.djvu/179

 Janina z wybuchem zaszeptała:
 — Ah, niczego mi nie potrzeba! Niczego, niczego mi już nie potrzeba!
 Ale Krysia obu ramionami ją objęła.
 — A matusia, Janko? pomyśl, jeżeli się dowie, żeś chora...
 — Prawda! nie trzeba, aby się dowiedziała! Idź Krysiu, idź prędko, prędko!
 Jak zwinna, cicha kotka, Krysia pobiegła, a biała dziewczyna z jękiem, osunęła się na sprzęt najbliższy.
 W kilka godzin potem, dwaj bracia razem powrócili do domu, tak głośno i wesoło ze sobą rozmawiając, tacy rzeźcy i weseli, że postrachy nocy ubiegłej mogły odrazu wydać się wszystkim próżnemi urojeniami.
 Czesław, swobodnie i z właściwem mu przymileniem całował ręce bratowej, witał się z Dębsią, przepraszał za sprawione niepokoje i trudy. Na chwilę tylko wszedłszy do lasu, zamyślił się, odszedł za daleko, w miejscowości nieznanej zabłądził,