Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Jędza.djvu/072

też pewnie, przy zdolności i pilności, wyższe w fabryce miejsca otrzymają.
 — My ciągle o sobie mówimy, a ty, Jadziu, milczysz! Jakże tobie powodzi się z robotą, z zarobkiem, ze wszystkiem?
 Z nad sera, który krajała, podniosła wzrok na pytającego.
 — Bardzo dobrze — odrzekła.
 Przed nikim, nawet przed tym krewnym i towarzyszem dzieciństwa swego skarżyć się nie mogła i nie chciała; ale, gdy z podniesioną twarzą stała przed nim, Aleksander głęboko patrzał w jej, trochę chmurne i śmiałe oczy.
 — Jak Boga kocham! — zcicha zaczął — jak dawniej byłaś dla mnie miłą i sympatyczną, tak i teraz jesteś... jeszcze więcej!... Taka z ciebie zrobiła się kobieta, taka jakaś...
 — Jakaż? — zaśmiała się.
 — Samodzielna! — zawołał; a ciszej znowu dodał: — I wyładniałaś!
 — Czy taką brzydką byłam wprzódy? — śmiejąc się ciągle, pytała.
 — Nie, nie to! nie byłaś brzydką! ale jakże to powiedzieć?... Staś! popatrz-no na Jadzię! Nieprawdaż, że od czasu, jakeśmy jej nie widzieli, wyładniała? Ale co jej takiego przybyło? No, przypatrzże się, przez co ona tak wyładniała?
 Teraz już obaj, porzuciwszy trudy kuchenne, osobę jej formalnemu egzaminowi poddawali, a ona coraz prędzej i w coraz nierówniejsze kostki ser i chleb krając, śmiać się i gniewać próbowała, lecz radość i rozrzewnienie biły z rumieńców i blasku jej oczu. Jakto? nią, nią właśnie zajmowano się tak