Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Jędza.djvu/076

nejków przemknął wyraz zmieszania, lecz Staś odpowiedział zaraz:
 — Z Władkiem, od czasu, jak biuro porzucił, nie widywaliśmy się wcale...
 — Biuro porzucił! Jezus Marya! Dlaczego on biuro porzucił? — wykrzyknęła Szyszkowa.
 — Jak to! babunia o tem nie wie?
 Jadwiga pomiędzy dwoma braćmi siedząca, obu ich za poły surdutów pociągnęła.
 — Wiem! ależ naturalnie, że wiem Jezus Marya! żebym ja matka, nie wiedziała o takiej ważnej rzeczy, że on biuro porzucił! Śmierć, niedola, zgryzota, zginienie...
 Ostatnie słowa cicho już wyszeptała; wargi i ręce jej trząść się poczęły.
 — Cóż on?... — zaczęła, i zacisnąwszy usta, milczała chwilę. — Cóż on?... — zaczęła znowu, i nagle, z uniesieniem dokończyła: — cóż on teraz robi, kiedy biuro porzucił? Śmierć! niedola!
 — Pokąt... — zaczynał już Stanisław.
 Lecz Aleksander bystro na niego spojrzał i prędko przerwał:
 — Prawnym doradzcą został... interesami zajmuje się, babuniu!
 Ze spuszczonemi powiekami milczała chwilę, a potem, bardzo cicho znów zapytała:
 — A Józio?
 — Czyż babunia nie wie?.. — wyrwał się znów Stanisław.
 Ale Jadzia znowu za połę surduta go pociągnęła, a Aleksander głośno zagadał:
 — Babunia przecież wie, że Józio pięć lat już